غلام محمد زارع

فساد، مایه سربلندی ، غرور و افتخار

اگر از مقدمه گویی بگذریم در طی بیشتر از ده سال آخیر دست گدایی مردم افغانستان در هر کنفرانس و گردهم آیی جهانی بخاطر افغانستان ، به طرف جهان متمول دراز بوده است . جامعه جهانی ملیارد ها دالر را بنام کمک به مردم افغانستان تخصیص داده و کمک های مذکور از مجاری مختلف چه دولت افغانستان ویا انجوها به کشور سرازیر گردیده است ولی هیچگاه به نیازمندان ویا آنهائیکه به کمک احتیاج دارند ، نرسیده و شاید هم در آینده هم چنین باشد .     

فساد که سراپای جامعه را مانند تار عنکبوت فرا گرفته ، چنان گسترده و وسیع است که به مرض ساری و همه گیر تبدیل گردیده و بیم آن میرود که این مرض مهلک آنقدر پیشرفت نماید که دیگر راه و چاره تداوی آن میأثر نباشد . اگر زمانی فساد ، رشوه ستانی ، استفاده جویی ، رفتار خلاف اخلاق انسانی ، بی عزتی بدیگران و پامال ساختن آبرو وعزت همشهریان ، مایه سرافگنده گی ، ذلت و خجالتی بود ، شوربختانه امروز عامل ووسیلهء سربلندی ، غرور و افتخار گردیده است .                                                                                                             

فساد چندین بعدی که جامعه ما در چنگال آن دست و پا میزند ، مکروبی است که هموطنان ما از کشور های همسایه که حین مهاجرت در آنها بود و باش داشتند با خود آورده و در توسعه و انتشار بیشتر آن سهم سازمان های جاسوسی بیگانگان دور ونزدیک مشهود است . زیرا معروف است که از یک جامعهء مبتلا به فساد میتوان به آسانی استفاده نموده و شهروندان آنرا به پول خریده مورد بهره برداری سیاسی و جاسوسی قرار داد .                             

فساد اداری ، مالی ، اخلاقی ، قضایی ، اجتماعی و بالاخره فساد سیاسی مناسبات اجتماعی موجود در جامعه را بر هم زده و نوع دیگری از مناسبات را که بر پایه پول استوار است ، جانشین آن گردانیده است . رفته رفته شهروندان کشور ما که در گذشته به نوع دیگری از برخورد های اجتماعی و اخلاقی عادت کرده بودند ، به این یقین میرسند که پول حلال همهء مشکلات و معضلات اجتماعی بوده و پول است که عزت میدهد و وقار میبخشد . و به پول است که هر چیز را میتوان خرید ، حتی عزت و وقار انسان ها را . بدبختانه این شیوه دید که زر و زور ، همه کاره است ، در میان جامعه ومردم راه باز کرده ، نفوذ نموده و جاگیر شده است .                                                              

اگر زورمندان به عزت و ناموس کسی تجاوز میکنند ؛ اگر کارمند عدلی به دختر 15 ساله تجاوز جنسی مینماید ؛ اگر به زنی تجاوز و بعدأ تیربارانش میکنند ؛ اگر دختر و زن جوانی را ربوده و با زور به زنی میگیرند ؛ اگر به پسر نوجوانی تجاوز مینمایند ؛ اگر وکلایی ملت ؟ در دسایس انسان ربایی دخیل اند ؛ اگر زورمندان خود را دربرابر قانون مسوول نمی دانند ؛ اگر قضات که در مسند پیغمبر نشسته اند به جیب مراجعین مینگرند ؛ اگربه پول و دارایی ملت دستبرد زده میشود ؛ اگر سرمایهء ملی در بکس ها و بسته ها از کشور خارج ساخته میشود ؛ اگر دستمزد انسان های زحمتکش کشور به یغما برده میشود ؛ اگر ارباب امور هزار ها دالر پول گدایی ملت را در کازینو ها میبازند ؛ اگر اداره کشور بدست اشخاص بی کفایت و معامله گر سپرده میشود و اگر در مسجد و مدرسه به جای تبلیغ و تدریس دین ، سیاست میکنند ، خود نوع از فساد بوده وبر آن نام دیگری جز فساد گذاشته نمیتوانیم . همین فساد است که امروز تمام شهروندان از ریس جمهور گرفته تا فرد عادی جامعه از آن شکایت دارند . مبارزه با این فساد تصمیم قاطع ، پیگیری و به پاخیزی تمام شهروندان را می طلبد .                                                                                                   

آقای معنوی رئیس اداره عالی مبارزه با فساد اداری شاکی است که با حفظ موجودیت یازده اداره مبارزه با فساد هنوز هم در کار خود موفق نیستند . او میگوید :« تا زمانیکه مردم همکاری نکنند، بجای یازده اداره ، یازده هزار اداره هم اگر وجود داشته باشد ، کار به جای نمیرسد . » چگونه مردم بالای دولت و ادارات مبارزه با فساد اعتماد کنند در حالیکه مجرم با پول ویا واسط آزاد گردیده و دستش به یخن آن شهروندی که طرف واقع گردیده ، می افتد . مراجع که مردم به ان اعتماد کنند و راز خود را در میان گذارند وجود ندارد .                                                          

فساد در دستگاه اداری افغانستان موجب گردیده که مراجع کمک دهندهء خارجی در کنفرانس های مختلف روی موضوع افغانستان ، تاکید به مبارزه علیه فساد در اداره کشور نموده و نحوه و مقدار کمک خود را وابسته به مبارزه وسیع علیه فساد میدانند . میاکی تاکافونی مدیر انجمن رضاکاران شانتی جاپان در افغانستان میگوید : « نمی خواهم پول کمک به افغانستان در راه نادرستی به کار برده شود . از یک سو ما خواهان کمک های بیشتر برای افغانستان هستیم . اما از سوی دیگر تاکید براین داریم که در افغانستان بافساد اداری مبارزه شود ، حکومت داری بوجود اید و حقوق بشر رعایت گردد .» این ها دغدغهء خاطر مراجع خارجی کمک دهنده اند که اکثرأ خود شان هم در این فساد دخیل میباشند . ولی ما نباید در صدد پیدا کردن " دایهء مهران تر از مادر " باشیم . اگر ما خود " با دزد دهن جوال " را نگیریم و اورا در چپاول ، پول های که مردم افغانستان که در کنفرانس مختلف از جهان متمول گدایی کرده اند ، کمک نکنیم ، مردم زحمت کش و رنج دیده ما هم توفیق میابند ، کشور خود را معمور و آباد ساخته و برای خود هم زنده گی شرافتمند و با عزت بسازند .                                                                                                       

مبارزه با فساد به عزم راسخ ، تصمیم قاطع ، انسان های صادق ، متعهد ، وطنپرست ، دلسوز و با درد نیاز دارد که بتوانند اعتماد توده های میلیونی را جلب نموده و ، نهاد های مافیایی را ریشه کن کرده ، دست مفسیدین را از یخن مردم کوتاه سازند .                                                                                                              

ماخذ :                                                                                                                                                       

8 صبح و رادیو آزادی                                                                                                                                    

22 . 07 . 2012